۲

هزارتویی در آن اعماق هست؛ هزارتویی هزارنام و بی‌نام. می‌گویند نامش ذهن، روح، یا جان است، اما هرچه هست، به دهلیز آخرش که برسید، مینوتور انتظارتان را می‌کشد، مینوتوری با صورت خودتان و با نیم‌تنه‌ی خودتان و… مینوتور همیشه هم درنده نیست، خشمگین هم نیست؛ از هراس و به هوای امان به هزارتویش خزیده است. محبس مینوتور ایمن‌گاه اوست و هر معبرش به خراش دَرد و دُرد، زبانه‌ای یافته و تیز و تیغ‌دار شده است، تا کس بدان راه نیابد.

۳

چارچوب‌های آرسته به سوزن همان جهان ماست. جهانی که هرروز تنگ‌تر و بیمناک‌تر می‌گردد و گزند زندگانش روز از پی روز افزون‌تر می‌شود. بر همان لبه‌ای که تاریخ‌مصرف لحظه به سر می‌آید، سایه‌ی خاطره دراز می‌شود. زیر آفتاب بوتیا، سایه‌ی خاطر درد از همه درازتر است، چنان دراز که از لبِ دَمْ تا سرحدِ نیستی تیره و تاره می‌گردد.